Xosé Luís Méndez Ferrín

Publicado en La palabra que sana. el 7 de Agosto, 2006, 3:17 por Inari

Estás como caída.


Estás como caída, 
depresión ou lobos azúis e lonxe esfragándose antigos.


Estás, amor, perdida, 
ledamente ensarillada en ti, ledamente 
acompasada á morte que se achega con tatuaxe de festa. 


Estás, oh castiñeiro de vran, 
cobexando tropas de saltóns e chuchameles murchos.


Estás de ventre aberto 
e unha procesión de agres berros, volvoretas, 
arrótanche as entrañas e os adentros sen luz.


Estás, fuxinte, 
eiquí e non estás porque sábe-lo arte 
de seres simultánea e agallopar cos ollos os teus trigos nativos 
poderosamente ateigada de sol e de mapoulas.


Estás en min, coma quen ten, sin nome, 
un melro ou un fouciño pra conqueri-los días 
nos que ti non estás, nos que ti non estás, nos que ti non estás.


De Con pólvora e magnolias

* Comentarios (43) | Comentar | Referencias (0)